Belli bir yaşa gelene kadar, bebekler her şeyi yapma hakkına sahiptirler!
Altlarına çişlerini yaparlar ve hiç utanmazlar.
Ağızlarındaki yemeği "puff" yaparak her yere püskürtür ve buna oyun süsü verirler.
Her yere kusup, sonra etrafa gülümserler.
Kuralları onlar koyarlar.
Sebebi basittir.
Bebeklerin bütün organları, küçük, az gelişmiş ve nahiftir. Ses telleri hariç.
O ses telleri hiçbir çocukta, hatta hiçbir sopranoda yoktur!
Avaz avaz ağlamaya başladıklarında herkes canından o kadar bezer ki, bebeğin her istediği yapılır,
istedikleri saatte uyur, uyanırlar. Sabaha kadar uyumasalar bile, güler yüzle sallanır, pışpışlanırlar. Aynı bebek, bunu 6 yaşında yap-
240
i l
l
sa, "Hadi bakalım, saat kaç oldu git uyu, koş!" diye azarlanır.
Bebek, muzlu mamayı tükürürse, şeftalili mama yapılır; onu beğenmezse çileklisi verilir. Ama üç dört sene sonra, aynı çocuğa, zorla pırasa yedirilir!
Ve, her istediğinin yapıldığı bir dünyada, o sevinçle, hızla büyüyen bebek, çocuk olunca korkunç bir hayal kırıklığına uğrar!
Bebeklik belki de tüm insan hayatının en harika dönemidir. Ne yazık ki kimse değerini bilmez.
GAYET CIDDIYIM! - Gülse Birsel | Alıntıdır
7 Kasım 2008 Cuma
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder